Sunday, November 16, 2014

Το χρονικό ενός γεύματος!

Σοφέ λαέ, το ''δεν ήξερες, δε ρώταγες;'' βγαλμένο απ'τη ζωή!
Πριν ένα χρόνο περίπου: Ο Φίλιππος αραχτός στην εσωτερική θερμαινόμενη πισίνα της μαμάς του δεν έλεγε να βγει (!), βρεθήκαμε μεσημέρι σε μία πολύ καλή μας φίλη να την δούμε και να μας δει. Δύο μικρά παιδιά η Βάσω, για να την δεις έπρεπε να κλείσεις ραντεβού ένα δίμηνο πριν! Ο χρόνος περιορισμένος και ο χώρος συζήτησης, η κουζίνα. Νομίζω ότι μισή ώρα που κάτσαμε, δεν άκουσα απολύτως τίποτα από αυτά που συζήταγε με την Μαρία, αφού όλη αυτή την ώρα, θαύμαζα τους λεπτούς χειρισμούς της με την κουτάλα φαγητού στο ένα χέρι και το μωρό στο άλλο! Ο δε μεγάλος υιός από κάτω από τον νεροχύτη να ''τακτοποιεί'' τα κουζινικά σκεύη με ήχους των 100 και άνω ντεσιμπέλ (150 είναι τα ντεσιμπέλ σε απογείωση αεροσκάφους στα 25 μέτρα!)!!
Μπορεί και για αυτό να μην άκουσα απολύτως τίποτα!!
Το φαγητό μετά από λίγο έτοιμο. Μακαρόνια καρμπονάρα (εννοείται καρμπονάρα την έτοιμη, αυτή στο φακελάκι!). Η Βάσω, ο άνθρωπος ορχήστρα, τρώω - ταίζω μωρό - προσέχω μεγάλο που επίσης τρώει - συζητάω - ετοιμάζω το πιάτο του συζύγου γιατί όπου να'ναι θα γυρίσει απ'την δουλειά και θα'ναι κουρασμένος (!) - μαζεύω μακαρόνια διάχυτα σε πάτωμα και τοίχους (από φοιτητής θυμάμαι μου λέγανε ότι για να δεις αν τα μακαρόνια είναι έτοιμα, πετάς ΈΝΑ στον τοίχο, τώρα εδώ γιατί τα μακαρόνια ήταν πιο πολλά στους τοίχους παρά στα πιάτα, δε μπορούσα να το καταλάβω! Εννοείται ότι τώρα καταλαβαίνω!) -  τακτοποιώ τα κουζινικά σκεύη που ''τακτοποίησε'' ο μεγάλος - πλένω κατσαρολοπιατοπήρουνα!
Γυρνώντας σπίτι, σκεφτόμουνα (δε θυμάμαι αν το σχολίασα στη Μαρία) πόσο ''άτυχη'' ήταν η Βάσω που τα παιδιά της ήταν τόσο ατίθασα! Ένα δε μπορούσε να ''της βγει'' ήρεμο και προσεκτικό, το ένα ρε αδελφέ, δε λέω και τα δύο, το ένα.
Εγώ πατέρας, αλλά με Μαρία ακόμα στο σπίτι σε άδεια μητρότητας: ''Ρε Μαράκι μου μην αφήνεις τα πράγματα στη μέση του πουθενά. Τι δουλειά έχει το πιάτο στο χωλ;'' ''Καλά δε μπορούσες να πετάξεις το περιτύλιγμα της σοκολάτας στα σκουπίδια;'' ''Κανά σουσαμάκι από τον πάγκο της κουζίνας θα καθαρίσουμε ή θα περιμένουμε να τα φορτώσουν τα μυρμήγκια στις πλάτες τους;''
''Εγώ πάω μια βόλτα να πάρω καθαρό αέρα και να ηρεμήσω λίγο''!  
Και φτάνουμε στο παροοοοόν: Οκ κατάφερα να τον κοιμήσω, κατάφερα να βγάλω πυτζάμα και να βάλω φόρμα κρατώντας τον αγκαλιά (μην το επιχειρήσετε σπίτι μόνοι σας!), κατάφερα να τον πάω στο φούρνο με το καρότσι κρατώντας ομπρέλα ταυτόχρονα επειδή έβρεχε, πήγαμε και με τον μάρσιπο μια βολτούλα όταν σταμάτησε η βροχή (για όσους δε γνωρίζουν, η τοποθέτηση του μάρσιπου από ένα άτομο μόνο, απαιτεί μεγάλη ευλυγισία και πολύ καλό συγχρονισμό στις κινήσεις, γιατί αλλιώς μπορεί να σου φύγει το παιδί στη κατηφόρα και να μη το πάρεις μυρωδιά. ''Αφού θυμάμαι τον πήρα μαζί μου, που τον άφησα;''!!!).
Next level γεύμα. Εδώ θέλω να ευχαριστήσω θερμά την Jenny (golden retriever 7 ετών, είναι μαζί μας από 2 μηνών περίπου) της οποίας οι υπηρεσίες στην καθαριότητα πατώματος είναι υπερπολύτιμες.
Μεγάλο tip λοιπόν η ύπαρξη σκύλου στο σπίτι. Άλλο ένα tip είναι η αγορά ενός νάυλον 3 τετραγωνικών μέτρων τουλάχιστον, με το οποίο καλύπτουμε τον χώρο κάτω από το καρεκλάκι φαγητού του μωρού. Θα το βρείτε σε όλα τα χρωματοπωλεία, αλλά σας προτείνω να μη πείτε το λόγο αγοράς του, αν δε θέλετε να γελάνε μαζί σας το υπόλοιπο της ημέρας!
Στο δια ταύτα λοιπόν, το μενού είχε αρακά τη μία μέρα (δε θα βρω αυτόν που τον έφτιαξε σφαιρικό και έτσι φτάνει μέχρι το μπάνιο, θα του πω εγώ!), μπρόκολο την άλλη. Αν νομίζετε ότι τα έχετε δει όλα, ΓΕΛΙΕΣΤΕ...

Συμπέρασμα: Και πάλι καλά να λες που βρίσκει η Μαρία το παιδί καθαρό όταν γυρνάει απ'τη δουλειά. Όσο για την κουζίνα; Ότι προλάβει να κάνει η Jenny.
Νέες περιπέτειες, νέες αποκωδικοποιήσεις σημάτων, νέες εμπειρίες, στα τέλη της επόμενης εβδομάδας...

  

Saturday, November 15, 2014

Week 1, Day2

Σαν ημερολόγιο πληρώματος, ένα πράγμα!

Μόλις δεύτερη μέρα μόνος με τον 9 μηνών γιο μου, για περίπου 8 ώρες. Τόσο χρειάστηκε η Μαρία να πάει στη δουλειά, να κάνει το 6ωρό της και να γυρίσει σπίτι!
Θεωρήσαμε καλή την ιδέα να φτιάξω ένα blog όπου να  αποτυπώνεται η πρόοδος στη σχέση πατέρα-μωρού εν απουσία μητέρας.
Μακάρι να πάνε όλα καλά, να φανώ αντάξιος των προσδοκιών μου και να προσθέτω κάθε φορά ένα κομματάκι στο τεράστιο παζλ που λέγεται επικοινωνία με το παιδί σου.
Δεύτερο πρωινό λοιπόν σήμερα με μόνο άντρες στο σπίτι (!) και ομολογώ ότι τα πράγματα κύλισαν λίγο καλύτερα από εχτές. Έμαθα να αναγνωρίζω δύο, τρία απ'τα δεκάδες σήματα που μου έστειλε ο Φιλιππάκος.
Σήμερα μου κοιμήθηκε με την πρώτη σε αντίθεση με χτες που η πρώτη μας προσπάθεια ήταν αποτυχημένη αφού νόμισα ότι είχε πέσει στον βαθύ ύπνο, αλλά μόλις τον μετέφερα απ'την αγκαλιά μου στο κρεβάτι (Πεντάλεπτη παύση στο γράψιμο λόγω ξυπνήματος του Φίλιππου μετά από τον τρίωρο nap του!) ξύπνησε απότομα με κλάματα που σου σπαράζουν την ψυχή και σε κάνουν να νιώθεις τόσο βλάκας που δε περίμενες άλλα δύο, τρία λεπτάκια και μετά να τον βάλεις στο κρεβάτι.
(Δεκάλεπτη παύση στο γράψιμο λόγω επιτυχημένου μαθήματος potty - ναιιι κάναμε κακάκια στο potty! - ποιος θα το περίμενε με τι θα χαιρόμουν στα 42 μου!) Η δεύτερη και πετυχημένη προσπάθεια χτες ήρθε μετά από μιάμιση ώρα, τόσο του πήρε να συνέλθει, και αφού τον κράτησα τον διπλάσιο χρόνο αγκαλιά! Σήμερα πραγματικά ήθελα να έβλεπα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη όταν διαπίστωσα ότι τον κοίμησα με την πρώτη! Τόσο, μα τόσο περήφανος!
Όπως επίσης θα'θελα να'μουν από μια μεριά να με δω τι γκριμάτσες κάνω που δεν πίνει το αποθηκευμένο μητρικό γάλα. Ωχ μήπως φταίει η θερμοκρασία του γάλατος; ή μήπως η πιπίλα; τι κάνω λάθος; Έλα βρε Φίλιππε, 9 μήνες με αυτό τρέφεσαι, η συσκευασία σε πείραξε;!! Αυτό μέχρι τώρα είναι το μεγάλο μου άγχος, αφού όσο λείπει η Μαρία, τρεφόμαστε (που λέει ο λόγος αφού τα 9/10 πάνε στο χαλί και στο καρεκλάκι του) με μπανάνες και ψωμί! Έρχεται η μαμά και αισθάνομαι ότι ήρθε η αργοπορημένη μας παραγγελία!
Κάπου εδώ πρέπει να ''κλείσω'' γιατί σε λίγο θα πάμε για τον βραδινό μας ύπνο και δε θα τον έχω δει καθόλου στο μεσοδιάστημα. Παλιά πίστευα ότι μόλις θα γύρναγε η Μαρία απ'τη δουλειά, θα της τον άφηνα και θα έλεγα ότι ''εγώ το καθήκον μου το έπραξα'', αλλά τα πράγματα είχαν τελείως διαφορετική εξέλιξη, αφού όσο περισσότερη ώρα περνάω μαζί του, τόσο πιο πολύ θέλω να τον βλέπω και να δραστηριοποιούμαι μαζί του.
Τρέχωω γιατί ο χρόνος κυλάει...
Θα τα ξαναπούμε σύντομα...